Το έργο του Όσκαρ Γουάιλντ σε νέα μετάφραση του Θέμελη Γλυνάτση, από την Κάπα Εκδοτική.
Έργο απαγορευμένο στην Αγγλία ως «νοσηρό δημιούργημα», γραμμένο από τον Όσκαρ Γουάιλντ στα γαλλικά, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1896, ενώ την ίδια στιγμή ο συγγραφέας του βρισκόταν στη φυλακή. Ο Γουάιλντ αφηγείται την ιστορία της βιβλικής Σαλώμης, η οποία, κατόπιν προτροπής της μητέρας της, χόρεψε τον «χορό των επτά πέπλων», ζητώντας σε αντάλλαγμα από τον πατριό της Ηρώδη το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή επί πίνακι.
Από τα πιο γοητευτικά και προκλητικά κείμενα της ευρωπαϊκής δραματουργίας η Σαλώμη παρουσιάζει τη σύγκρουση του πνεύματος με τη σάρκα, του άνδρα με τη γυναίκα, του πάθους για έρωτα και του πάθους για εξουσία με την άρνησή τους, σε μια ατμόσφαιρα ακραίας έντασης και σπάνιου ερωτισμού.
Αν με είχες κοιτάξει, θα με είχες αγαπήσει. Το ξέρω πως θα με είχες αγαπήσει, και το μυστήριο του έρωτα είναι πολύ μεγαλύτερο από το μυστήριο του θανάτου. Και μόνο τον έρωτα πρέπει πάντα να κοιτάζει κανείς.
Από το σημείωμα του μεταφραστή: «Η παρούσα μετάφραση βασίζεται εξ ολοκλήρου στο πρωτότυπο γαλλικό κείμενο του Όσκαρ Γουάιλντ (έκδοση: Wilde, O. 1993. Salomé. Paris: Flammarion) και όχι στη μετέπειτα αγγλική μετάφραση του Άλφρεντ Ντάγκλας που έγινε με την επιμέλεια του συγγραφέα. Στην αγγλική μετάφραση οι στιλιστικές ιδιαιτερότητες του κειμένου συχνά θυσιάζονται, παραλείπονται στίχοι από το γαλλικό κείμενο, και υπάρχει σχεδόν πλήρης απουσία του υπόγειου χιούμορ του πρωτότυπου. Είναι συνειδητή επιλογή του μεταφραστή να διατηρήσει τις εμμονικές επαναλήψεις του γαλλικού κειμένου, όπως και τις περίεργες συντάξεις σε πολλά σημεία του έργου. Επίσης, συνειδητή είναι η διατήρηση του πληθυντικού ευγενείας (vous), που σε πάρα πολλά σημεία του έργου έρχεται σε αντίστιξη με τον δεύτερο ενικό, ακόμα και στην ίδια πρόταση. Τέλος, παρ’ ότι είναι ριψοκίνδυνο μεταφραστικά, η γαλλική έκφραση “on dirait”, που κάνει την εμφάνισή της πάμπολλες φορές στο κείμενο του Γουάιλντ, διατηρείται αυτούσια στην ελληνική μετάφραση (“θα έλεγε κανείς”), καθώς θεωρήθηκε πως η τόσο συχνή χρήση της έκφρασης αυτής δεν υποδηλώνει συγγραφική αμηχανία αλλά σαφέστατη αισθητική –και κυρίως θεατρική– επιλογή. Θερμές ευχαριστίες στη Μαρία Ευσταθιάδη και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο για τις πολύτιμες παρατηρήσεις τους».
Σχήμα: 17 εκ Χ 24 εκ, ISBN: 978-618-5191-08-5, Σελίδες: 80
